Yetmezmiş gibi geçtiğimiz günlerde Umut’un anne babasını gözaltına aldılar.
Umut… Adı gibi güzel çocuk. Bu bataklıktan farksız düzen, Temmuz ayında 19 yaşında bir genci, Umut Gündüz’ü almıştı elimizden. Yetmezmiş gibi geçtiğimiz günlerde Umut’un anne babasını gözaltına aldılar.
Gerekçesi, Cumhurbaşkanlığı Bisiklet Turu’nda çocuklarının katilinin cezalandırılmasını istemeleri. ‘Bisikletli ölümler son bulsun” diye pankart açmak suçmuş!
Yolumuzun yıllar önce kesiştiği dünyaca ünlü halkbilimci Prof. Dr. İlhan Başgöz’ün vefat haberini duyunca çok gerilere gittim…
1980’li yıllar. Kars’ta kütüphane müdürü olarak görev yapıyorum. Elinde Kültür Bakanlığı’nın resmi yazısıyla kütüphanemizde araştırma yapmak üzere ABD’den, Indiana Üniversitesi’nden bir bilim insanı geliyor. Uzun süre kalıyor.
Araştırmasını yapıyor. Notlar alıyor. Yöreyi, yöre insanını tanımaya çalışıyor. Sohbetlerimizden birinde, büyüklerin adını küçüklere vermek; görev yaparken iz bırakan vali, doktor, komutan, öğretmen gibi kamu çalışanlarının isimlerini çocuklarda yaşatmak; popüler siyasi figürlerin, sevilen, sayılan Türk büyüklerinin adını çocuklara koymak âdet ve gelenek olduğu için “Yöremizde Kadın ve Erkek İsimleri” konulu çalışmamdan söz ediyorum…
Pandemi başladığından beri karşılaştığım her olumsuzlukta bir süre hayıflandıktan, söylendikten sonra, “Çok şükür annem babam başımda, bugüne kadar geldik. Şu süreci eksilmeden atlatalım da her şey düzelir” diyordum; olmadı.
Canım babam Seçkin Türesay’ın adı 18 Mart’ta, Sağlık Bakanlığı’nın günlük verilerindeki ‘vefat’ hanesine yazıldı.
Akciğerleri hassastı, 2017’de lenfoma tanısı konulduğunda kemoterapi görmüş ve atlatmıştı. Son bir yıldır sağ tarafındaki kısmi felç nedeniyle fizik tedavi için düzenli olarak hastaneye gidiyordu. Aramızdaki ‘en zayıf halka’ydı ve maalesef ben onu hastaneye yatırdıktan 11 gün sonra virüse yenik düştü.
Kürtlüğü alenen hedef almaz ama “elde ettiği” Kürtler eliyle bu kimliği tahrif eder, kırılganlaştırır.
Hakkârili oyuncu Ersin Korkut yıllara yayılan emeği ve çabası sonucu belli bir kariyer sağladı. Tiyatro oyunlarında, sinema filmlerinde, dizilerde çoğunlukla “kafası çok basmayan” ama “saf olduğu için” de komik bulunan tiplemeleri canlandırdı.
Kürt aksanını oyunculukla harmanlayınca da epey komik-başarılı bulundu ve moda tabirle “milyonların gönlünde taht kurdu.” Fakat o tahtın bazı şartları vardı ve Korkut, tıpkı akrabası Yılmaz Erdoğan gibi o şartı ihlâl etmemeyi öğrenerek ilerlemeliydi: Kürtlüğünü “Kürtmüş gibi” veya “kökenli” olarak yaşamak. Bu hudutları aşmamak. “Tehlikeli” Kürtlükle, eşitlik, özgürlük talebiyle, zulme itiraz edenle arasına popüler kültür dünyasının perdelerini çekmek.
‘Yaşadıklarımızı bir mağduriyet olarak ortaya koymanın ötesinde nasıl güçlenebileceğimizin yollarını da araştırma gayesi var’
Banu, dans ederken olduğu yer her neresi ise zerafetiyle kendine iki kere baktıran, hafifliğiyle ne havaya ne de hiçbir şeye yük olmayan, o an her nasılsa gerçekten de dansında da öyle olan çok sevgili bir meslektaşım. Onu sahnede seyretmenizi çok isterim. Bu sene Uluslararası WOW (Women of the World) Festivali’nin İstanbul ayağındaki konuk sanatçılarından biri oldu.
Geçtiğimiz ayın oldukça yoğun kadın gündemi içinde bu festival, sanat aracılığıyla bir araya gelmemizi sağlayan ve unuttuklarımızı ya da gözden kaçırdıklarımızı işaret eden önemli bir festival oldu.
Başlık size, okurlara değil, doğrudan doğruya İçişleri Bakanı Süleyman Soylu‘ya sesleniyor… Kuşkusuz durup dururken Reis’ine pek sadık İçişleri Bakanı’na seslenmem için bir neden yok. O yüzden kısa bir özet açıklama gerekiyor:
Oda TV’den tanıdığımız, bir süre Silivri’de volta attığını bildiğimiz, şimdilerde Cumhuriyet‘in yazar ekibine katılan Barış Pehlivan, iki gün önce bir yazı yayınladı.
Eski kuşak habercilerin (meselâ benim gibilerin) “Haberi köşe yazısının içine gömmüşün, yazık etmişin” diye serzenişte bulunacağı bir yazı. Ancak “haber” o kadar iyi ve o kadar ince sezgiyle yakalanmıştı ki haberi kullanma kusuru görmezlikten gelinebilir.
Kindar ve dindar gençlik yaratmak istemişlerdi, lüks ve sefahat düşkünü, iş bitirici gençlik yarattılar! Kürşat, AKP’li genç prototipidir, iktidar ve gücün yanında, iktidar nimetlerine ortak, rant yaratan, rant dağıtan, bir parmak da kendine alan.
Kürşat’ın kısacık yaşamında nereden nereye geldiğini izlerken aklıma Rakel Dink’in Hrant’ın katili için söylediği geldi hep: Masum bir bebekten katil yarattılar!
Kürşat, Efe Subaşı ve diğerleri, masum bir bebekti. Ama vicdanları masum değildi, hırsları vardı, Rabbim de verdikçe verdi.
Yelkovanın akrebi kovaladığı günün sonu geldi. Masasından kalktı. “Selamünaleyküm” diyerek vedalaştı. Dev kapıdan çıktı. Kravatını gevşetti, ceketinin düğmesini açtı.
Kendisinin olmayan bir dünyadan kendi arzularına doğru yola çıktı.
Herkes “pudraşeker”i konuşuyor. Hatta biraz da dalgasını geçiyor. Oysa mesele çok derin. Kürşat Ayvatoğlu’nun burnuna çektiği toz, Türkiye’nin bugünkü düzenini anlatıyor.
‘İslamcı değiliz, Avrupa’daki örneklerinde olduğu gibi Müslüman Demokratız’ dediler. ‘Yüzümüz Batı’ya dönük, laik evrensel değerler, temel hak ve özgürlükler için çalışacağız’ diye yemin ettiler.
‘Türkiye askeri vesayetten kurtuluyor’ diye alkış tutanlara ‘Yeni Türkiye kuruluyor’ tezahüratları eklendiği sırada siyasal İslam’ın gerçek rengi de görünmeye başladı.
Yolsuzluk, haksızlık, adaletsizlik arttıkça ‘Çalıyorlar ama yol yaptılar’ türküsü söylenir oldu.
Bazı müfessirlerin dövmenin şekli ve miktarı üzerinde özellikle durmuş olduklarını okuyoruz.
İhtiyaridir. Yani isteğe bağlıdır… Kişisel fikrim olur olmaz dövülmemesi yönündedir. Tavsiyem sizin de dövmemenizdir. Dövmeyin…
Ancak inancımızda ve geleneksel kültürümüzde gerektiği hallerde kadın dövmenin bir sakıncasının olmadığının bilgisini de yedeğimizde tutmanın ne zararı olabilir.
Bu, karınız, nişanlınız, sevgiliniz hatta dolmuşta, otobüste, sokakta gülüşünü, kıyafetini beğenmediğiniz, hal ve tavırlarının asabınızı bozduğu herhangi bir kadın olabilir.
Cemre düştü mart bitiyor, baharın eli kulağında derken bu sabah karla uyandık İstanbul’da. “Baharın gelişini de ikinci bir emre kadar yasaklayacak değiller ya” dediğim bir yazı geldi aklıma.
Gerçeğin kurgunun önüne geçmesi konusunda pandemi dahil o kadar büyük merhale kat ettik ki kendi cümlemden şüphe etmedim değil.
Baharın yasaklanıp yasaklanmadığı konusunda henüz tarafımıza bir bilgi verilmiş değil ise de ‘İstediğimiz sözleşmeye imza atar, istediğimiz sözleşmeden çekiliriz’ demokrasisine geçiş yaptık. Zira sıra İstanbul Sözleşmesi’ni feshetmeye gelmişti.
Annem 43’lü ve Sarıyerliydi, 1960’ların gençliğiymiş. Mini etekli resimlerini görseniz, bir başkaymış o dönemler.
Ben de küçük yaşlarda Sarıyer ve Büyükdere’yi tattım. Anneannem ve teyzemi ziyarete gittiğimizde en favori yerim ‘Büyükdere İskele Dondurmacısı’ydı.
Genelde önünde kısa bir sıra olurdu. Anneannem yürürken anlatırdı, “Bak burası benim gençliğimde de böyleydi, sahibi çok titizdir, dondurmaları manda sütündendir, çikolatalısını şöyle yapar, limonlusunu böyle…” diye. Hep bu anlatılarla doldu kulağım.
Bu kararın sonuçları itibariyle sorunu daha da derinleştireceği açık. İktidarın Sözleşme’den çıkmakla yetinmeyeceği, şiddete karşı koruma sağlayan diğer hukuki düzenlemeleri de askıya alabileceği de görülüyor. Ailenin korunması odaklı yeni bir Sözleşme hazırlığı içinde olduklarını ilan ettiler bile.
Her şey istedikleri gibi olursa pek çok kadın okula gidemeyecek, çalışamayacak, politik bir söz söyleme cesaretini kendinde bulamayacak… Yok sayılmaya razı olmamız istenecek.
Beş gün önce yayınlandığı gecenin karanlığını üstümüze kalın bir perde gibi çeken, hukuken “yok hükmünde” bir Cumhurbaşkanlığı Kararı ile Türkiye İstanbul Sözleşmesi’nden çekildi. O günden itibaren bu ülkenin bütün kadınları artık şiddet kurbanıdır.
Büyük emek harcanmış, pırıl pırıl insanlarca, özenle hazırlanmış bir çalışma “100 Doktor 100 Tarif.” Yinelemenin zararı yok, tüm gelir vefat eden sağlık çalışanlarının çocuklarının eğitiminde kullanılacak. Bu kez yalnızca önermiyorum, ‘hararetle’ öneriyorum.
Daha önce bir yemek kitabı üzerine yazmamıştım. Zaten daha önce, bir yemek kitabı okumuşluğum, karıştırmışlığım da yok! Ne yazılır, nasıl yazılır bilmiyorum.
Olsun, önemli değil muhterem okur, bugün ‘geç fark ettiğim’ bir yemek kitabından söz etmek istiyorum yine de, kaç kişi okuyorsa bu yazıyı, haberdar olmalı.
SEMA KARADAL
Umut… Adı gibi güzel çocuk. Bu bataklıktan farksız düzen, Temmuz ayında 19 yaşında bir genci, Umut Gündüz’ü almıştı elimizden. Yetmezmiş gibi geçtiğimiz günlerde Umut’un anne babasını gözaltına aldılar.
Mine Söğüt
Bu, 
