Hazır Kuvvet mi? Stepne mi?

TürkCelil

Yok, beyaz bayrak çekiyorum ve insanları anlamayı, onların karakter yapılarını, düşüncelerini çözmeyi bırakıyorum. 

Kalktık altı yıl önce o büyük kenti terk ettik, huzur için sessizlik için, rahatımız için buralara geldik.

İyi halt ettik.

Görücüye çıkıyorum (4)

TürkCelil

Bu, “ulen ben senin” kalaylaması sadece aklından geçiyordu.

Henüz sesli duruma gelmemişti.

Öyle ya, daha dün bir bugün iki olmuştu evleneli.

Tamam, yanlış ata oynamıştı bunun da farkındaydı ama, bu konularda hemen karar verilemezdi ki.

Görücüye çıkıyorum (3)

TürkCelil

Başı dönmeye, gözleri kararmaya başladı adamın.

Etrafına yardım istercesine baktı, durumun farkına varan birkaç akrabası ve yengeleri üzgün yüz ifadeleriyle ona tüm içtenlikleriyle destek oldular.

Biri geldi, alnına kolonya sürdü, “korkma can kardeşim, son günlerde çok koşturdun ve yoruldun, ondandır.

Görücüye çıkıyorum (2)

TürkCelil

Artık yerinde duramıyor, adeta uçmakta.

Uzun bir aradan sonra geleneksel deyimle “kısmeti” (ne demekse) ayağına gelmişti.

Ama yalan söylemenin hiç gereği yok, tahminlerin üzerinde genç ve bir o kadar da güzel bir kadındı bu “kısmeti.”

---

Görücüye çıkıyorum (1)

TürkCelil

Yıl 1989 ve yılın son çeyreğinden bir gün…

Yine her zaman yaptığını yapıyor.
Açmış, “Okul Servis” aracının motor kaportasını, bu sabah yolda duyduğu tıkırtıların nereden geliyor olabileceğini araştırıyor.
Kaç yıl oldu işçi olarak bulunduğu bir AB ülkesinden döneli?
Hoş Avrupa ülkeleri o zamanlar sadece kendi isimleri ile anılır söylenirdi.
Öyle “AB” falan denmezdi.

Arzu Gürsoy’a…

TürkCelil

“Çok dostu olan insan!!!” …demiş…

Ve devam etmiş bilge, “asla fakir değildir!”

Ne zaman takıldı bu bilge sözü aklıma?

Sanırım yıllar önce ilk defa bir yerlerde karşıma çıktığında…

O günler de belki işsizdim, belki günlerdir açtım, ama bu söz beni çok etkilemişti.

*

Açlıktan guruldayan midemin sesini bir anda unutuvermiş, bu muhteşem tespit üzerinde durmaya başlamıştım.

Gelin bir defa daha tekrar edelim bu muhteşem sözü.

“Çok dostu olan insan asla fakir değildir.

---

Gülen, Gülümseyen Melekler!

TürkCelil

Günler önceydi, bilgi sunar’ımın başında ben, öbeğimi-websitemi güncelliyor gelen yazıları hızlı okuma sistemi ile gözden geçiriyorken, bahçe kapımın önünde genç bir kız belirdi.

Dikkat ettim, yok, bana gelmiyor, beni aramıyordu. Çünkü, bir başka arkadaşı karşı komşumun bahçe kapısında içeriye bir şeyler atıyordu.

Anlamıştım!

---

Kuşlarım…

TürkCelil

Havalar soğuyor, içimde bir sıkıntı var ki, atamıyorum.

Hoş odaya, özellikle sadece bu yavrularım için soba kurdum ve hafif hafif hep yanıyor ama, yüreğimde ki huzursuzluğu atamıyorum.

Hemen yan oda da yatıyorum.

Sabah güneşi yükselince hafiften, pencereden süzülür yüzüme, yüzüme..

***

Anlatması çok güç ama bu, tarifi olanaksız bir mutluluk verir benliğime.

Bedenimde tarifsiz bir gevşeme oluşur, yaşamın sihirli gücü dolaşır tüm damarlarımda.

Minik Anne İle Sohbetim… Muhabbet Kuşum

TürkCelil

Sadece gülümsesem miii, kahkahalar mı atsam acaba, bilemiyorum?

Tamam, bu minik kuşlarımın kendilerine has bir dünyaları var, buna, zaten oldum olası bir itirazım olmadı.

Hatta daha ileri gidip ekleyeyim.

Bu kendilerine has dünyaları önünde, hayretler içinde kaldığımdan kaç defa şapkamı çıkarttım ve önlerinde eğildim, bilemezsiniz.

12.12.1976 günü doğmuştun, yaşasaydın bugün kaç yaşında olacaktın!!!

TürkCelil

(Oğlumun anısına)

Bana yazdığın son mektubu hiç unutamadım. Yıl 1993.
Uzun yıllar uzaktık birbirimize, sağolsun annen buna pek izin vermemişti.

Bir gün telefon ederek, odanda bulduğu bir içki şişesi yüzünden korkmuş ve benden, “beni dinlemiyor, ne olur sen bir şeyler yap” diye rica etmişti.

Ne tuhaf, günlerce düşünmüştüm sana ne söylemem, ya da sana nasıl yaklaşmam gerektiğini.
Ve sana bir oyun oynamıştım oğlum.

Peder Adorfo’nun Kilisesi…

TürkCelil 

Unutması asla mümkün olmayan çok derin acılar bıraktı yüreğimde!..

---

Sicilya, çizmenin güney etekleri… Gideceğimiz yer, Kent’ten çok uzakta gibi görünse de, aslında hiç öyle değil.

---

Doğanın o huzur dolu sessizliğini kuş, böcek sesleriyle dolduran çam ormanlarından hemen sonra. Ormanla deniz arasına sıkışmış, küçücük bir sayfiye yeri.

İki ayrı siteden oluşan küçücük yeni bir Köy…

Hem Yalnız, Hem Korkak…

TürkCelil

“Bir uçurumun içine baktığınızda, uçurum da sizin içinize bakar.” *F. W Nietzsche*

Sayın Şebnem Şençerman’a ithaf edilmiştir.
“Havalar ısınsın, çıkacağım “Söz”.”

-“Her defasında aynı şeyleri söyleme, sana inanmıyoruz artık.”

---

Pembe Terliklerin!..

TürkCelil

Bir Anı ve kaybedilene olan Özlem...
Son görüştüğümüzde takvimler 19 Ağustos 1995 Cumartesi gününü gösteriyordu.
İşyerime gelmiştin yine, her gece saat 22.30 sularında birlikte dönerdik evimize. Bazen tartışarak, bazen de mutluluk içerisinde.

15 dakikalık bir yürüyüşle Zincirlikuyu otobüs durağına çıkardık..
Senin daha önceden duyduğun bir konu yüzünden İstanbul’dan ayrılmam gerekiyordu.

Bizim Mahalle… 26/1-3-8 -Belgesel-

TürkCelil

Anılardan…/ Hatıralardan…
…başlıktaki rakamlar, benim göbekten vitesli bisikletimin boyunu ve tekerlek ebatlarını gösteriyor.

Ya da öyle bir şeydi işte.

Sonraki yıllarda, İstanbul’un ortasında kalacak bir varoş’ta oturuyorum.

Karlaaaaarrrr…

TürkCelil

‘Hür’ olmadığı halde; kendisini ‘öyle’ sananlar kadar ‘köle’ yoktur. Goethe.

Canım Arkadaşım Yeter Ağören’e Sevgiyle…

Dostlara Kısacık Bir Mektup…
İstanbul artık Bahar’ı karşılıyor diyorken ben, dün gece iklimler arası çıkan çatışma, anlaşmazlık sonucu zorunlu olarak Kar düşmüş Bahar filizi veren bitkiler üstüne.